ph.: Annie Leibovitz |
Και δίχως μιαν ανάσα μου
Βυθίζομαι
Ανάμεσα στους χτύπους σου
Ακούω τη Φωνή σου αναπάντεχα
Ζαλίζομαι
Κι απογειώνομαι
και ξέρω πως δεν κάνει
Και προσγειώνομαι
και πάλι δε μου φτάνει
Σαν έρχεται η ώρα μου
Κουρδίζω τα ρολόγια μου
Κι αφήνομαι
Σ' αυτό το χτύπημα
Κι αρχίζω αλήτικα
Να γδύνομαι
Κι απογειώνομαι
και ξέρω πως δεν κάνει
Και προσγειώνομαι
και πάλι δε μου φτάνει
Ανάμεσα στα νεύρα σου
Σκαλίζω τα τεφτέρια σου
Κι εκπλήσομαι
Κι αν έβγαλες τα νύχια σου
Κι αμόλησες τα φίδια σου
Εγώ ρίχνομαι
Κι απογειώνομαι
και ξέρω πως δεν κάνει
Και προσγειώνομαι
και πάλι δε μου φτάνει
Μ' ακούς με μια συμπάθεια
Μα δείχνεις αντιπάθεια
Τρελαίνομαι
Μετά η αντιπαράθεση
Μου κλέβεις την παράσταση
Και δένομαι
Κι απογειώνομαι
και ξέρω πως δεν κάνει
Και προσγειώνομαι
και πάλι δε μου φτάνει
Κι όλο ζητάς κι όλο απαιτείς τ' ακαταλόγιστο
Μα με τα όνειρα το παίζεις παραδόπιστο
Και χάνομαι
Κι όλο ανυπάκουο κι όλο ανάγωγο
Κι όλο απέναντι κι όλο παράδοξο
Και πνίγομαι
Κι απογειώνομαι
και λέω πως δεν κάνει
Και προσγειώνομαι
και ξέρω πως δε φτάνει
Εξαιρετικό, δυνατό, γεμάτο ρυθμό, διψάει για μελωδία.
ΑπάντησηΔιαγραφήIn progress, αλλα δε μπορεσα να κρατηθω!
ΑπάντησηΔιαγραφή