Με λένε Μπέλλα

Με λένε Μπέλλα. Όταν επιτέλους βρίσκω χρόνο μόνη μου συνήθως δεν ξέρω τι να τον κάνω. Τον ψάχνω διαρκώς, διακαώς κι αέναα μα όταν βρίσκομαι πραγματικά μόνη μου, αδειάζω, ήρεμα κι αργά και ούτε αυτό το άδειο μου το σώμα δεν αντέχω. Το άδειο μου μυαλό είναι για ‘μένα καταδίκη. Το άδειο μου το σώμα είναι φέρετρο. Το μαύρο φέρετρο της ύπαρξής μου, όχι όμως της πραγματικής. Όχι της ύπαρξης που φαίνεται όταν είμαι απασχολημένη από του χρόνου μου τις χίλιες δύο συγκυρίες. Το σώμα μου το άδειο είναι το φέρετρο του άδειου μου μυαλού, όταν αυτό ηρεμεί.

Με λένε Μπέλλα. Η ομορφιά μου είν’ η σκέψη μου. Η ομορφιά των άλλων η δική τους. Κανείς δεν είναι ομορφότερός μου μέχρι τώρα. Κανείς δε με ξεπέρασε σ’ αυτό που λέγεται δραστηριότητα των εγκεφαλικών κυττάρων. Κι αν κάποιοι απ' όλους δίπλα μου προσπάθησαν και έφτασαν κοντά, τους πέρασα στην αντοχή.

Με λένε Μπέλλα. Είμαι συνήθως γρήγορη. Σ’ ακούω, απάντησή μου, πριν καν ακούσω την ερώτηση. Γι’ αυτό σοκάρω. Που απαντάω πριν ερωτηθώ. Που αγαπάω πριν ερωτευτώ. Και που βαριέμαι πριν να κουραστώ.

Με λένε Μπέλλα. Της υποψίας μου τα δίχτυα απλώνονται σ΄ όλων σας τις πλάτες. Δεν είναι σαν σκιές. Αυτές τις βλέπεις κάποτε, δεν θα ‘ναι πίσω σου για πάντα. Όχι. Οι υποψίες μου είναι φώτα, λευκά, πανίσχυρα, δεν είναι όμως μες τα μάτια σας στραμμένα να τυφλώνουν. Μόνο από πάνω σας τα ρίχνω. Από πάνω ακριβώς. Είναι οι δέσμες τους τέτοιας εμβέλειας και γωνίας που τίποτα δεν κρύβεται και ό, τι συνήθως σκιάζεται, τονίζεται δεόντως. Δεν κρίνω τα κουσούρια σας. Μόνη μου ξέρω πόσα η ίδια κουβαλάω.

Με λένε Μπέλλα. Αυτό που ψάχνω είναι η τελειότητα που ο καθένας μας νομίζει ότι έχει κάπου, κάποτε. Να δω θέλω μόνο αν βλέπετε σωστά εσάς τους ίδιους.

Με λένε Μπέλλα. Και τι κερδίζω; Άλλοτε συναναστροφή, άλλοτε αντιπάθεια, άλλες φορές εμπάθεια κι άλλες λατρεία ιερή. Αυτό που έχω σαν σκοπό; Τι με ρωτάς;

Με λένε Μπέλλα. Ψάχνω μια επαφή.

στις φωτογραφίες: Isadora Duncan