Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2012

η μέρα μου, της Ποίησης


Σήμερα είναι η μέρα μου της ποίησης.

Ξέρεις αυτές οι μέρες που ανοίγεις το μάτι σου εύκολα σχετικά εύκολα σχετικά, σηκώνεσαι με λιγότερη γκρίνια απ' ότι συνήθως, δε θες καφέ κι αποφασίζεις ξαφνικά, εκεί που κάθεσαι, ότι σήμερα είναι ποίηση, δεν έχει χώρο γι' άλλο πράμα, τη διεκδικείς σα να λέμε κι αυτή αβίαστα, αναίμακτα και φυσικά μπαίνει στη μέρα, σου υπαγορεύει να πεις αγάπη, σου λέει «γύρνα στο κρεβάτι ρε» κι εκεί που χώνεσαι στα σκεπάσματα, αγκαλιάζεις τόσο ήρεμα εκείνη την πλάτη, η λογική σου ποίηση σε νανουρίζει, σε κοιμίζει και σε ταΐζει ωραία όνειρα με έρωτες, ψιθύρους, μακριά μαλλιά κι ωραία δόντια κι ύστερα από ώρες σε ξυπνάει, σε γυρνάει μεριά ενώ έχει βάλει δύο χέρια να σου λένε καλημέρα, γέλια, φωνές, σ' αφήνει χρόνο η ποίηση, ξέρει πως πρέπει και να ζήσεις τη ζωή, μα δε σ' αφήνει μόνη σου, μόνο ησυχάζει για λίγο, να, όσο να ηρεμήσει η καρδιά σου απ' τις αρρυθμίες.

Κι εκεί που την έχει ξεχάσει κι αρχίζεις ν' αναρωτιέσαι γιατί δεν πήγες στη δουλειά σου τελικά, νά τηνε πάλι, ξεπετιέται, μεγαλώνει, σου παίρνει το μυαλό σου και το βάζει να διαβάσει και το κάνει να ακούει και το κάνει να βλέπει και να νιώθει αλλιώτικα, να βοηθιέται απ' τις συμπτώσεις, ν' αναλύει αλλιώς τα δεδομένα, κι εσύ καταλαβαίνεις πως αυτό η ποίηση το προετοίμαζε καιρό, γι' αυτό σ' έκανε να πιεστείς για να χωρέσεις στη βαλίτσα κείνους τους δίσκους που 'χουνε μέσα κομμάτια δικά της, γι' αυτό σε ξύπνησε νωρίς, γι' αυτό δε σ' είχε ταΐσει πνεύμα το τελευταίο διάστημα, για να στο ταΐσει όλο μαζεμένο και πριν μα συνειδητοποιήσεις όλο αυτό, διαβάζεις για ένα φορτίο από έρωτες που πρέπει να 'χεις βρει ήδη  και όντως κάποιους, λες, τους έχεις βρει και για τους άλλους έχεις καιρό ακόμα - στον σωστό δρόμο είσαι, βρίσκεις - αφού το εγχειρίδιο που διαβάζεις σε κινεί, σε συγκινεί τόσο που ο καφές σου έχει κρυώσει, τα γράμματά σου ασχήμυναν απ' τη βιασύνη - όχι πως ήτανε ωραία και ποτέ τους - και τα μέλη της ποιήσεως που ακούει το μυαλό σου κόβουνε τα δικά σου μέλη και την ανάσα και σα να μη φτάνουνε όλα αυτά, σαν σήμερα πέθανε κι η Γώγου και σ' όλη την αόριστα συγκεκριμένη ποίηση που αναπνέεις ήδη λίγες ώρες τώρα, έρχεται να σου προστεθεί συγκεκριμένα αόριστη και η δική της κι εκεί πια, λαχανιασμένη, τελειώνεις μέσα σε μουντζούρες τις αχαλίνωτες συμπερασματικές σου σκέψεις και γίνεσαι - επιτέλους - ένα έρμαιο που βρέθηκε, ίσως κατά λάθος ίσως σκόπιμα, στο ρεύμα μέσα - ανάμεσα - στη μέση από ένα χτύπημα των δυο φτερών μιας πεταλούδας και μια θεσπέσια ολική καταστροφή.

Δεν υπάρχουν σχόλια: