Κυριακή 5 Αυγούστου 2012

project 0:00 pt5 - Σαλονίκη

Lyubov Popova, 1924
Αγωνιζόμαστε εδώ και μέρες να ανακτήσουμε την άδειά μας για μία τελευταία κατάδυση στα πραγματικά πολύ ζεστά νερά του παράξενου αυτού μέρους που ανακαλύψαμε. Η αλήθεια είναι ότι η αποστολή μας έχει τελειώσει και δεν έχει απομείνει τίποτα να μας κρατά επάνω σ’ αυτόν τον γέρικο νερο-πλανήτη, θέλαμε όμως, πριν φύγουμε για πάντα, να επισκεφθούμε για μια φορά ακόμη την τελευταία στάση μας.
Όσο ελέγχω το δωμάτιο με τα δείγματα, να είναι όλα τους κλειστά κι ασφαλισμένα, ακούω απ’ τα ηχεία του θαλάμου τη φωνή της γραμματέως του Προέδρου να ζητά διαβεβαίωση από τη σύζυγό και σύντροφό μου στην αποστολή αυτή ότι δε θα παραληφθεί επ’ ουδενί το τελευταίο σκέλος της επιχείρησης.
«Το γραφείο συντονισμού και ο ίδιος ο Πρόεδρος, σας εφιστούν την προσοχή. Έχουν υπάρξει δείγματα ανυπακοής στο παρελθόν που μας κόστισαν και πλήρωμα και πλοία. Η άδεια σας δόθηκε τιμητικά για την καθόλου αμφισβητήσιμη προσφορά σας μα… Επικαλούμαι μπλε κωδικό για τη συνέχιση της πρότασης»
Μπλε κωδικό; Αυτό σημαίνει ότι αυτό που θα ακολουθήσει είναι απόρρητο. Έχω φτάσει έξω απ’ την αίθουσα επικοινωνιών. Από το συνθετικό διαχωριστικό της πόρτας γνέφω στη σύζυγό μου να επικυρώσει τον μπλε κωδικό.
«Επικυρώθηκε. Έλεγα λοιπόν ότι αν αυτή η αποστολή για κάποιο λόγο δεν ολοκληρωθεί, δε φτάσει δηλαδή στο βήμα δέκα, το πλοίο σας δε θα είναι δεκτό να επιστρέψει στη βάση μας και αν η ζημία που θα επιφέρετε στο σχέδιο Μπέρθλαντ εκτιμηθεί πάνω από 63% η επόμενη δόση ζωτικότητας δε θα σας παραδοθεί ποτέ. Επιβεβαιώνετε ότι συμφωνείτε με τους διατυπωμένους όρους; Εάν ναι, πιέστε το πράσινο μπουτόν. Ευχαριστώ. Η συνδιαλλαγή μας ολοκληρώθηκε. Επόμενη επικοινωνία μας θα λάβει χώρα όταν θα βρίσκεστε εκτός ατμόσφαιρας της Γης. Τέλος επικοινωνίας»

«Έτοιμη για τη βόλτα στη μικρούλα πόλη μας;» ρώτησα χαμογελώντας τη σύζυγό μου κι εκείνη μου έγνεψε ναι με τα μάτια. Ντυθήκαμε τις ειδικές μάσκες μας από επεξεργασμένο λάτεξ και ανοίξαμε τη συσκευή μετασχηματισμού αερίων σε αναπνεύσιμο Ρο. Όσο φορούσαμε τα άκρα-λέπια μας ο θάλαμος εισαγωγής αποσυμπιεζόταν και νερό άρχισε να καλύπτει όλο το πάτωμα. Τα φώτα άρχισαν να αναβοσβήνουν μετρώντας έτσι αντίστροφα την έξοδο και ηχητικό απόσπασμα που επαναλάμβανε τα δέκα βήματα της επιχείρησης έπαιζε στα ηχεία. Η ώρα αναβόσβησε δώδεκα στους ειδικούς αμφιβληστροειδείς της μάσκας, οι προβολείς στο δέρμα μας εντόπισαν την εξωτερική ποσότητα φωτός που λόγω θέσης δορυφόρου σε σχέση με την όγδοη περιστροφή της Γης γύρω απ’ τον Ήλιο δεν ήτανε καθόλου αμελητέα και καθορίσαν για λογαριασμό μας μιαν ακτίνα ομοιόμορφου λευκού φωτός εώς και δέκα χιλιομέτρων. Η πόρτα άνοιξε, ο ιμάντας δέθηκε και η γυναίκα μου έβγαλε το δεξί της πόδι έξω.
Βρισκόμασταν στην κεντρική πλατεία της μικρής μας πόλης. Ευθεία μπρος μας σταματούσε το χτισμένο χώμα απότομα ενώ τριγύρω μας αμφιθεατρικά μεγάλα κτήρια, σαν κυψέλες στοιχισμένα μα όχι τόσο ομοιόμορφα φτιάχνανε έναν διάδρομο κάμποσων μέτρων.
Ο πρώτος μας περίπατος σ’ αυτή την στρόγγυλη πόλη ήταν διασκεδαστικότατος. Λοιπόν ακολουθήσαμε ξανά αυτά τα πρώτα βήματα και πήραμε το τσιμεντένιο δάπεδο που λέγεται ΕγνατίαΔΙΑΦΟΡΑ_ΝΟΥΜΕΡΑ προς το τέλος. Περάσαμε μπροστά απ’ όλες τις προθήκες με τα φωσφορίζοντα ενδύματα που παραδόξως βρίσκονταν στα καταστήματα ένδυσης όλης της πόλης και σταματήσαμε για λίγο στη γωνία, πριν στρίψουμε για να περάσουμε μέσα απ’ τον λατρευτικό χώρο που μοιάζει με χελώνα και τον λένε εκκλησίαΑΓΙΑ_ΣΟΦΙΑ για να θαυμάσουμε τα μόνα δείγματα τροφής των εκλιπόντων που δεν κατάφερε το νερό που κάλυψε τα πάντα να διαβρώσει την οργανική τους σύσταση, κάτι πύργους δηλαδή, με βάση και κορυφή από το ίδιο υλικό και ενδιάμεσα ένα καφέ κομμάτι, υποκατάστατο πρωτεΐνης όπως μας δείξανε οι πρόχειρες μετρήσεις κι ένα κομμάτι κίτρινο που έμοιαζε με ζελατίνη, όλα τους το ένα πάνω στο άλλο όμορφα στοιβαγμένα μέσα σε πλαστικά κουτιά που απ’ έξω είχανε το σχήμα ενός φράκταλ μ’ έξι κορυφές και δίπλα έγραφε macSIMPLE_BURGER. Αυτό μου έφερε αμέσως στο μυαλό ένα μικρό παιχνίδι που επινοήσαμε στον πρώτο μήνα της παραμονής μας εδώ βρίσκοντας στα δεδομένα που υπήρχαν στο δίκτυο του πλανήτη έναν τουριστικό οδηγό. Έκανα νόημα στη γυναίκα μου να ανοίξει την ενδοεπικοινωνία.
Μιμούμενος μια φωνή από το αρχείο, είπα:
«Πίσω από την Αγία Σοφία την εκκλησία, επί της Αλεξάνδρου Σβώλου στον αριθμό 8 βρίσκεται το ... ένα cafe bar που δεν συναντάς συχνά στη Θεσσαλονίκη, γιατί περισσότερο σε παραπέμπει ανάμεσα σε βρετανική pub και γερμανική μπυραρία»
Η σύζυγός μου έγραψε στον αμφιβληστροειδή της μάσκας μου τα ελληνικά γράμματα Π Α Λ Π.
Ύστερα διάλεξα μια άλλη φωνή:
«Μνημείο-σύμβολο της Θεσσαλονίκης, που σήμερα υψώνεται μοναχικός στην παραλία της πόλης»
«Λ Ε Υ Κ Ο Σ Π Υ Ρ Γ Ο Σ»
«Εξαιρετικό ενδιαφέρον για κάθε πολύπλευρη τουριστική περιήγηση και μία ευκαιρία για βαθύτερη κατανόηση της Θεσσαλονίκης των περασμένων δεκαετιών αποτελεί η επίσκεψη στις στοές … Εδώ θα έλεγε κανείς ότι ο χρόνος σταμάτησε και η παράδοση συνεχίζει να είναι βίωμα των σύγχρονων εμπόρων αλλά και πελατών»
«Μ Ο Δ Ι Α Ν Ο Κ Α Π Α Ν Ι»
«Πίτα από φύλλο, με γέμιση συνήθως κρέμα ή τυρί, αν και συναντάται και σε άλλες γεύσεις, όπως με κιμά ή σπανάκι»
«Μ Π Ο Υ Γ Α Τ Σ Α»
«Γιος προσφύγων από την Ανατολική Θράκη. Η πρώτη ποιητική συλλογή του Εποχή των ισχνών αγελάδων (1950). Το 1958 ίδρυσε και ανέλαβε υπό τη διεύθυνσή του το περιοδικό Διαγώνιος που κυκλοφόρησε ως το 1983 με ολιγόχρονες παύσεις και τον εκδοτικό οίκο Εκδόσεις Διαγώνιος. Εκείνη την περίοδο αναπτύχθηκε ο λεγόμενος κύκλος των ποιητών της Διαγωνίου»
«Χ Ρ Ι Σ Τ Ι Α Ν Ο Π Ο Υ Λ Ο Σ»
« Τραγουδιστής, μουσικός και ποιητής. Έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό ως ο τραγουδιστής του ροκ συγκροτήματος Τρύπες, από το 1984 ως το 2001»
«Α Γ Γ Ε Λ Α Κ Α Σ»

Της έκανα νόημα να σταματήσουμε. Είναι βαρετό αν ο άλλος τα θυμάται όλα κι εκείνη πράγματι είχε κάνει καλή δουλειά με την απομνημόνευση.
Είμαστε εδώ και ώρα πια στα κατεστραμμένα τείχη της πόλης και κοιτάμε ό,τι απέμεινε όρθιο. Η οριστική μας αναφορά εμπερικλείει μια εκτίμηση για το αιτιατό και το αποτέλεσμα που περιλαμβάνει μέσα έννοιες παράξενες όπως πάγος, υπερθέρμανση, τήξη, στάθμη, υπερχείλιση. Και μόνο που τις σκέφτομαι βαριέμαι. Η άνεση με την οποία αντιλαμβάνομαι αυτό το ρεύμα που έρχεται από βορειοδυτικά με κάνει να σκεφτώ πως ίσως θα ‘τανε ωραία αν πετυχαίναμε αυτή την πόλη ζωντανή, με την γυναίκα μου. Νομίζω θα μας ικανοποιούσε όλες τις αισθήσεις μας η μυρωδιά, που λένε πως το αντίστοιχο ρεύμα αέρα που ερχόταν από τον ποταμό Αξιό, έφερνε αφού ήταν έντονη, βαριά και υγρή κι εμάς η όσφρησή μας είναι κατ’ αντίθεση με των κατοίκων του νερο-πλανήτη, συνδεδεμένη όχι με τη γεύση μα με την αφή.
Η ώρα περνά κι εγώ φαντάζομαι την άπνοια που μία τέτοια μέρα και στιγμή θα έπνιγε, όταν βεβαίως ήταν ζωντανή, αυτή την πόλη. Κι αφού τα πράγματα κυλάν σχεδόν το ίδιο, με μόνη διαφορά αυτό το πέπλο από διάφανο υγρό απ’ οξυγόνο κι υδρογόνο, κι εγώ θ’ ακολουθήσω την πεπατημένη οδό, όπως τη διάβασα και έμαθα απ’ τις πλαστικοποιημένες σελιδοποιήσεις μα και τις υπόγειες ίνες. Θα νοσταλγήσω ένα λεπτό ακόμη την ιστορία που δεν έζησα ποτέ – άραγε θα μπορώ να δικαιούμαι αυτόν τον όρο, νοσταλγία, μιας που ποτέ δεν είχα μνήμη των πραγμάτων, μόνο γνώση; Μπορώ ν’ αξιωθώ της ζώσας μνήμης; - θα επιβληθώ στο ταίρι μου ως ALPHA_MALE και θα το σύρω να τελειώνουμε απ’ το όνειρο, έχουμε να τελειώσουμε την πόλη, έχουμε να πατήσουμε μέσα στα σύμπαντα, να ανεβούμε τρεις και τέσσερις διαστάσεις, ν’ απαλλαγούμε από την υβρίδια αντιγραμμένη τους μορφή και μόλις πιάσουμε και φτάσουμε απ’ την ατμόσφαιρα εκτός μια τελευταία προσευχή όπως την λεν οι άνθρωποι θα πούμε, όπως τη μάθαμε από ηχογραφήσεις και βιβλία ενός εντόπιουΙΑΤΡΟΥ_ΑΚΤΙΝΟΛΟΓΟΥ_ΠΟΙΗΤΟΥ

«Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Α Κ Η Σ»

Οι στίχοι αυτοί μπορεί και να 'ναι οι τελευταίοι
Οι τελευταίοι στους τελευταίους που θα γραφτούν
Γιατί οι μελλούμενοι ποιητές δε ζούνε πια
Αυτοί που θα μιλούσανε πεθάναν όλοι νέοι
Τα θλιβερά τραγούδια τους γενήκανε πουλιά
Σε κάποιον άλλο ουρανό που λάμπει ξένος ήλιος
Γενήκαν άγριοι ποταμοί και τρέχουνε στη θάλασσα
Και τα νερά τους δεν μπορείς να ξεχωρίσεις
Στα θλιβερά τραγούδια τους φύτρωσε ένας λωτός
Να γεννηθούμε στο χυμό του εμείς πιο νέοι


…κι έτσι λευτερωμένοι και γενναίοι θα ενώσουμε τους δεξιούς μας δείκτες πάνω στο κόκκινο κουμπί ώσπου ν’ ανάψει η ένδειξη στο πάνελ:
Ε Κ Κ Ι Ν Η Σ Η Ο Λ Ι Κ Η Σ Κ Α Τ Α Σ Τ Ρ Ο Φ Η Σ






1 σχόλιο: