Αυτή είναι μια ιστορία για ‘μενα.
Εγώ είμαι ένας άνθρωπος που θέλει να πιστεύει πως είναι διαφορετικός από τους άλλους.
Αν είμαι;
Δεν ξέρω πραγματικά πια.
Κάποτε ήμουν σίγουρος. Όταν ήμουν πιο μικρός.
Στις αρχές του 21ου αιώνα.
Τότε, στη ωριμότητα της εφηβικής μου κυκλοφορίας και κυκλοθυμίας, έλεγα πως κανείς δε μπορεί να ταυτίσει το κύκλωμα της ροής του αίματος του με το δικό μου.
Κανείς δε μπορεί να συγχρονίσει τους παλμούς του με τον ξέφρενο ρυθμό των δικών μου κι αυτό μου έδινε πάντα το προβάδισμα, νόμιζα, στην επεξεργασία των δεδομένων και στη λήψη τους.
Αυτό, μεταξύ μας, δεν ήταν αυταπάτη.
Όντως έχω αυτό το «χάρισμα», της γρήγορης εναρμόνισης με τις καταστάσεις, και της προσαρμογής. Της φαινομενικής προσαρμογής.
Άλλο πάλι…
«Φαινομενική προσαρμογή»
Κρύβομαι κι απ’ τον ίδιο μου τον εαυτό, αν αυτό μπορεί να ισχύει.
Η ταλαιπωρία του να απογοητεύομαι κάθε φορά όταν ανακαλύπτω πως απλώς έπεσα πάλι στην ίδια παγίδα και οι απόψεις μου για διάφορα που απασχολούν την ύπαρξή μου αραιά και πού δεν είναι πηγαίες εκ των έσω μου κι αυθεντικές και παρθενογενέσεις, αλλοιώνει απίστευτα πια την ιδέα που έχω για τον εαυτό μου.
Ανεβαίνω επίπεδα μόνο και μόνο επειδή οι άλλοι το νομίζουν, και για να μην τους χαλάσω χατίρι φέρομαι σαν να ισχύει όντως κάτι τέτοιο.
Το αποτέλεσμα;
Καταλήγω να το πιστεύω κι ο ίδιος.
Και να καμαρώνω κιόλας.
Μετά το υποσυνείδητό μου κάνει ένα βαρβάτο update στο συνειδητό μου και βλέπω τις τρύπες που με περισσή μαεστρία και φανταστικούς κόπους, πάθη, υποχωρήσεις και συνδιαλλαγές έχω καμωμένες, στο νερό.
Και μαζεύομαι πάλι στο καβούκι μου.
Και γκρεμίζω ό, τι οι άλλοι έχουν χτίσει βασισμένοι επάνω μου.
Βασισμένοι στην εικόνα που είχαν για ‘μενα κι εγώ δεν τους αναίρεσα για να μην τους απογοητεύσω.
Κι έτσι τους σκοτώνω.
Γι’ αυτό γεννήθηκα.
Για να προκαλώ το μίσος στο πρόσωπο μου και την απέχθεια στο μυαλό μου.
Το φόβο για τη γλώσσα μου σε σχέση με την καρδιά μου, όλοι τον έχουν βιώσει.
Κάποιοι ήταν αρκετά τυχεροί ώστε να μη μ’ ενδιαφέρουν αρκετά, και γλύτωσαν.
Κάποιοι άλλοι όχι.
Ανήμερα του μεγαλύτερου λάθους της μέχρι τώρα ζωής μου, κατάλαβα ότι στο σώμα μου ζει ένα τέρας και στο κεφάλι μου κατοικεί κάποιος που ίσως κάποτε ήταν ο Προκρούστης.
Αναίσχυντος και σαδιστής, αλλά ευαίσθητος και μαζοχιστής την ίδια στιγμή, το αμέσως επόμενο δέκατο του δευτερολέπτου.
Θεογονία ή τερατογέννεση;
(στον Σ. κι ας μην ξερει ποιος ειναι ο Alvin Toffler )
Δεν υπάρχουν σχόλια: