ΤΡΕΙΣ ΣΠΟΥΔΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ ΤΟΥ JOHN EDWARDS

Είμαι γέρος. Είμαι μόνος. Είμαι άσχημος.

Είμαι πότης. Είμαι πούστης. Είμαι ένας ζωγράφος.

Francis Bacon (1909-1992)

I.      ΠΡΟΦΙΛ, ΑΡΙΣΤΕΡΟ

Σ’ έχω εκεί, απέναντί μου, χωμένα τα τρία μέλη σου στον χώρο. Είμαι γέρος πια κι όχι γερός. Ποτέ δεν ήμουνα. Έχω και πρόσωπο, κάποιοι με παίρνουνε στα σοβαρά.

Όπως σε βλέπω καρφωμένο, θυμίζεις αναπόφευκτα αψεγάδιαστο σφάγιο πάνω στον γάντζο κι απ’ το γαλάζιο φόντο σου μ’ ελπίδα περιμένω κάποιον νεαρό μα γυμνασμένο απ’ τη δουλειά και τρισχαριστωμένο, γλυκερό χασάπη, για να σε ξεκρεμάσει και να ρωτήσει με χωριάτικη, έμφυτη ευγένεια «Για σούπα ή για ψητό;».

Όταν δε ζωγραφίζω πίνω. Κρασί σε παμπ, κρασί σε ρεστοράν, κρασί και μόνος μου στο δρόμο, αν και απαγορεύεται -σου λέω- πια. Αλλά εσύ δεν ξέρεις.

Ζωγράφισα προχθές και κάτι ακόμα αντί ν’ ασχοληθώ με ‘σένα και τα μέλη σου, δεν ήθελα, φοβήθηκα, ήτανε βράδυ και είχα ήδη κάνει εμετό απ’ το ποτό, δεν ήταν ώρα, έκατσα κι έφτιαξα λοιπόν μ’ ωραία χρώματα, σαν τη φωτιά, ένα σκυλί, μ’ έξω τη γλώσσα και δόντια ολόασπρα, φανταχτερά. Πόσο εύχομαι να ‘χα πετύχει έτσι, ολόιδια και το δικό σου στόμα. Μ’ αρέσουνε τα στόματα, είν’ όμορφα. Έχουνε χρώματα ζωηρά ανάμεσα στα χείλη και τα δόντια, τα ούλα μόνο έχουνε χίλιες αποχρώσεις, μα τα δικά μου στόματα –αυτά που ζωγραφίζω, ανίδεε, εγώ έχω μόνο ένα- πάντα τα κάνω μαύρα, ξέρεις το γιατί; Γιατί ποτέ δεν πέτυχα σωστά, όπως το θέλω, ούτε ένα.

II.   ΑΝΦΑΣ

Σκέφτομαι πως καμιά φορά, αν μου μιλούσες, σίγουρα θα ρωτούσες με αναίδεια αν πράγματι νομίζω ότι μοιάζουνε αυτά τα εκτρώματα που φτιάχνω με ανθρώπους κι όταν θα σου ‘λεγα πως ναι, αυτό ακριβώς νομίζω, θα γέλαγες ειρωνικά, θα μου ‘δειχνες τον κώλο σου χτυπώντας τον σαν μια μαϊμού και θα ‘λεγες πιο φωναχτά κι αναίσχυντα «Να! Να τα διαβολικά σου ανδρείκελα θαρρώ πώς μοιάζουνε!».

Τότε κι εγώ θα έκανα πως θύμωνα και θα πετούσα σκούρες κόκκινες σταλαγματιές από μπογιά σαν αίμα, πάνω στο λάθος μέρος του καμβά, εκεί που μια τυχαία ανακάλυψη λόγω της φτώχειας με οδήγησε να γρατζουνάω πάντα τα πινέλα μου, τάχαμου ζόρικα και πονεμένα, μα μέσα μου σαν τρελός τράγος θα διασκέδαζα, γιατί μ’ αυτά σου τα καμώματα τα χρώματά μου θ’ αποκτήσουν μία πρόστυχη, σατυρική και ζωηρή χαρά.

Φτωχός αυτός που έπειτα θα δει τον πίνακα, θ’ αναρωτιέται με κρυφή την σιγουριά, τι τρομερό οραματίστηκα και σε τι δίνες έπεσα με το μυαλό μου για να τον δημιουργήσω!

Δεν είναι απλά φανταστικό αυτό το ευτυχές ατύχημα;

III. ΠΡΟΦΙΛ, ΔΕΞΙΟ

Καμιά φορά όταν δεν έχω πια κανέναν γύρω μου και θέλω πώς και τι να ζωγραφίσω, με αηδία αντικρίζω την εσχάτη όλων των λύσεων. Με σιχαμάρα έκδηλη, απέναντί μου, κοιτάζω πίσω απ’ τα χαλάσματα, ξερές μπογιές, πανιά κι άδεια μπουκάλια, τ’ οργανωμένο χάος μου, βασίλειο απ’ τα λίγα και ξεχωρίζω στο ημίφως με τα μάτια μου μισόκλειστα ένα οβάλ, σκούρο βελούδο μπλε, σαν φάντασμα, με τρία πόδια να στηρίζεται και να κοιτάει πίσω.

Μ’ ανατριχίλα καταπίνω τον καπνό απ’ τo τσιγάρο μου, βάζω στο χθεσινό περίσσευμα του λερωμένου ποτηριού μου μια απ’ τα ίδια κι ανάλογα τα κέφια των νευρώνων που ορίζουνε τα χέρια και τα μάτια μου, σβήνω ή ανάβω βλαστημώντας κι άλλα φώτα.

Ταινίες έχω δει πολλές. Φωτογραφίες πιο πολλές. Χέζω τη φαντασία, την υποτιμώ. Τραβάω το μπλε βελούδο ξαφνιασμένα κι είμαι έτοιμος κι ωμός, χωρίς αισθήματα, σαν αστυνομική φωτογραφία και σα νερό, περιπλανώμενος, πάντα στη λάθος μεριά, σκάβω και θάβω γκροτέσκα αυλάκια, πάνω στο πρόσωπό μου που μισώ.