 |
| Fiesta de Los Muertos (Η γιορτή των Νεκρών), Μεξικό |
(Δέκα παρά δύο το βράδυ στη Σιουδάδ Χουάρες,
στην πολιτεία Τσιουάουα του Μεξικού. Το σκηνικό μία μεταλλική, μεγάλη πόρτα
εργοστασίου ερμητικά κλεισμένη και ο δρόμος. Όλα φωτίζονται από τη φωτεινή
επιγραφή NF SHOES MAQUILA
στα χρώματα της αμερικανικής σημαίας: μπλε, κόκκινο, άσπρο. Ο καθεδρικός ναός
που βρίσκεται στο κέντρο της Χουάρες, χωρίς να φαίνεται σημαίνει δέκα ακριβώς
κι ακούγονται τα κουδουνάκια που ορίζουνε το τέλος της βραδυνής βάρδιας. Η
πόρτα ανοίγει και με αθόρυβο μα ρυθμικό βηματισμό βγαίνουνε έξω απ’ τη μακίλα
οι εργάτριες, όλες γυναίκες, όλες τινάζουνε τα χέρια τους να ξεμουδιάσουν,
κάποιες τρίβουν τα μάτια τους, μεγάλες σε ηλικία μόνο καμιά δεκαριά, οι
περισσότερες κάτω από τα τριάντα και απ’ αυτές οι μισές κάτω από δεκαεννιά.
Όλες μαζί είναι κοντά στις τετρακόσιες. Μόλις κι η τελευταία Μεξικάνα μας
περάσει έξω από την πόρτα, χτυπάνε μια το πόδι τους όλες μαζί κι αγέρωχες ανασηκώνουν
τις σκυμμένες και αγκυλωμένες από τόσες ώρες σκύψιμο πάνω απ’ τα μηχανήματα
πλάτες, στυλώνουνε καυτή ματιά κι ένα ειρωνικό χαμόγελο στους θεατές που τις
κοιτάν απορημένοι και αρχίζουνε να τραγουδάνε φωναχτά σε ρυθμό εμβατηρίου ενώ
τρεις μαριάτσι τις συνοδεύουν από τον εξώστη)
ΧΟΡΟΣ α:
Ni una más!
Χα, χα, χα,
χα!
Viva la fiesta de los Muertos!
Νi una más!
Για ποια
από ‘μας
Θα
τραγουδήσουνε εφέτος;
Νi una más!
Άμα γυρνάς
Απ’ τη
μακίλα μαύρη ώρα
Μη σταματάς
Να μην
κοιτάς
Κάτω τα
μάτια και προχώρα
ΕΥΑ:
Είμαστε οι
εργάτριες
Ένας στρατός
από λουλούδια
Στιβαρά
Χάρη σ’
εμάς
Η οικονομία
Προχωρά
ΧΟΡΟΣ α:
Ni una más!
Χα, χα, χα,
χα!
ΕΥΑ: Είμαστε οι
γυναίκες της Χουάρες και κάθε βράδυ ξεκινάμε την τιμητική παρέλασή μας για τους
προηγούμενους νεκρούς, που ξεκινάει απ’ την πόρτα της μακίλα NF SHOES και καταλήγει γι’ άλλες από ‘μας στα σπίτια
τους, τις μάνες τους, τους άντρες τους και τα παιδιά τους και γι’ άλλες, τις
πιο άτυχες, στην έρημο του Μεξικού ή και στις πίσω αυλές των παραγκών τους, κάτω
από φύλλα λαμαρίνας κι απορρίμματα.
ΧΟΡΟΣ α:
Ni una más!
Χα, χα, χα,
χα!
ΕΥΑ: Κάθε τέλος
της βάρδιας, στις δέκα δηλαδή τη νύχτα ξεκινάμε να οργώνουμε, άλλες με πόδια
άλλες με ρόδα, τη Χουάρες για επιστροφή, μα την στροφή καμιά φορά αλλιώς την
περιμένουμε κι αλλιώς μας βρίσκει. Μες στα σοκάκια λαμπυρίζουνε φωτιές που
βγαίνουν από σίδερα κι ύστερα ήρεμα τα φίδια σέρνουνε το θήραμα στις τρύπες.
ΧΟΡΟΣ α:
Ni una más!
Χα, χα, χα,
χα!
ΕΥΑ: Μα και στα
σπίτια μας κάτω απ’ τα τσίτια μας κρύβουμε μελανές ζωές, γιατί ματσίσμο και
εγωισμός τρώνε από μέσα μας το φως. Αν φέρνεις λίγα είσαι φύρα και κακό, άμα
πολλά είσαι μια πούτα ντε λος πέρρος, μία
πόρνη πληρωμένη των σκυλιών και άμα σου κάψει ο άντρας σου το πρόσωπο με τον
σουγιά του πυρωμένο θα αρέσεις έτσι στον πατρόν;
ΧΟΡΟΣ α:
Ni una más!
Χα, χα, χα,
χα!
Ζήτω οι
γυναίκες της Χουάρες
Για καθεμιά
Με ροζ
πανιά
Πάνω στα
πρόσωπά τους
Ανοίγουνε
το βήμα τους
Δένουνε τ’
ακρωτηριασμένα χέρια τους που αιμορραγούνε
Κόβουνε τη
ζερβή θηλή τους με τα δόντια τους
Το δεξιό
τους στήθος με μαχαίρι
Σκεπάζονται
τις μουλιασμένες σε πετρέλαιο κουβέρτες τους
Κι ανάβουν
κόκκινη φωτιά πρώτα στις άκρες των μαλλιών τους
Που
απλώνεται αργά αργά στο σώμα τους
Και
κοκκινίζουνε φωτίζοντας ευλαβικά
Τα σκοτεινά
και βρώμικα δρομάκια της σιουδάδ
Ni una más!
Ni una más!
Ni una más!
Ζήτω οι
γυναίκες της Χουάρες
(Τα φώτα χαμηλώνουν. Οι γυναίκες απομακρύνονται
με ρυθμικό βηματισμό. Από τις άκρες της σκηνής, την πλατεία και τον εξώστη
δέκα-δώδεκα, ίσως και παραπάνω, άνδρες έρποντας, πατώντας στα νύχια και ακροβατώντας
μπαίνουν στο πλάνο, ακολουθώντας τις γυναίκες, οι τελευταίες από τις οποίες που
είναι και πιο νέες χασομερούν με πιο αργό βήμα, μιλώντας τάχα μεταξύ τους. Ο
φωτισμός γίνεται ψυχρός ενώ η επιγραφή της μακίλα θαμπώνει, όσο οι τρεις νέοι
που είναι πιο κοντά στις γυναίκες τις αρπάζουν και τις σέρνουν έξω απ’ τη σκηνή)
ΧΟΡΟΣ β:
Χα, χα, χα,
χα!
Παράμ παμ
παμ
Ζήτω οι
γυναίκες της Χουάρες
Φέρνουν
λεφτά
Κάνουν
παιδιά
Αρέσουνε
στ’ αφεντικά!
Παράμ παμ
παμ
Χα, χα, χα,
χα!
Είν’
αδερφές μας και γυναίκες
Είναι
παιδιά
Μέχρι τα
εφτά
Ύστερα πια
ποτέ ξανά
ΧΟΥΑΝ:
Χα, χα, χα, χα!
Τύψη καμιά!
Όταν τις κόβουμε κομμάτια
Πόδια, μαλλί
Δεξί βυζί
Όμορφα, καστανά, δυο μάτια
ΧΟΡΟΣ β:
Χα, χα, χα, χα!
Παράμ παμ παμ
Ζήτω οι γυναίκες και τα ζάρια
Τις νύχτες βγαίνουν
Παγανιά
Τ’ αρσενικά τους τα ζευγάρια
Παράμ παμ
παμ
Χα, χα, χα,
χα!
Κι όσες
τολμήσουν να λαλήσουν
Τις
κυνηγάμε στα στενά
Τις παίρνουμε
στην ερημιά
Τις δίνουμε
στ’ αφεντικά
Τις κόβουμε
Τις καίμε
Τρώμε το
δέρμα τους
Τρώμε το
αίμα τους
Τις σέρνουμε
Τις γδέρνουμε
Τις καίμε
Τις λούζουμε
πετρέλαιο
Τις ακουμπάμε
στης μακίλα τα σκαλιά
Και τις ανάβουμε
φωτιά
Και
τραγουδάμε
Σα σκυλιά
Χα, χα, χα,
χα!
Οι άντρες της
Χουάρες
Χα, χα, χα,
χα!
Για τις γυναίκες
μας
Τις μάνες μας
Τις αδερφές
Και για τις
κόρες μας
Χα, χα, χα,
χα!
Παράμ παμ
παμ!
Παράμ παμ
παμ!
Χα, χα, χα,
χα!
Ζήτω οι
γυναίκες της Χουάρες!
Ζήτω οι
γυναίκες της Χουάρες!
Ζήτω οι
γυναίκες της Χουάρες!
(Οι άνδρες επαναλαμβάνουν τους τελευταίους
στίχους όλο και πιο χαμηλόφωνα χτυπώντας με τα χέρια τους το πρόσωπό τους, το
στήθος και τα πόδια τους ενώ στον εξώστη φωτίζεται ένα απ’ τα μεγάλα πατρόν,
δίνοντάς μας την αίσθηση ότι επικροτεί τον αυτιστικό χορό. Τα φώτα στη σκηνή
χαμηλώνουν μέχρι σβήσιμο και μένει μόνο η επιγραφή, το άσπρο φως του πατρόν και
ο απόηχος του τραγουδιού: Χουάρες, Χουάρες, Χουάρες)
ΤΕΛΟΣ
δεν θέλω να τελειώσει το προτζεκτ!
ΑπάντησηΔιαγραφή;)
ΑπάντησηΔιαγραφή