Τρίτη 20 Μαρτίου 2012

Πιθανότητες

Αυτήν την Άνοιξη θα διαβάσω.
Μια όμορφη νύχτα αυτής της Άνοιξης που θα έχω διαβάσει, θα συναντήσω κάτι ανθρώπους που κι αυτοί θα έχουν διαβάσει, πριν από 'μένα, ίσως, μα όλοι για τον ίδιο λόγο.
Και θα καθήσω μαζί τους, ίσως από το μεσημέρι, ίσως από νωρίς το απόγευμα, και θα μιλήσουμε.
Ίσως θα φανεί τυχαίο μα δε θα 'ναι, θα 'ναι σκόπιμο.
Θα πιούμε τσίπουρα, ή ίσως ούζα και θα φάμε και μεζέδες.
Σίγουρα θα καπνίζουμε πολύ και θα γελάμε.
Oι καρέκλες ίσως δε βολεύουνε μ' αυτό θα 'ναι το τελευταίο που θα νοιάζει.
Οι κουβέντες μας θα 'χουν τον πρώτο λόγο.
Θα είναι κουβέντες ανοιξιάτικες.
Θέλω να πω θα 'ναι κουβέντες που τις κάνουμε συνέχεια στην καθημερινότητα μας, μα ίσως την Άνοιξη έχουν άλλο νόημα.
Όχι ίσως. Σίγουρα.
Η καρέκλα, ναι.
Πολύ ενοχλητική.
Κι αυτή η δίψα που σ' αφήνει το ούζακι.
Μα δε θα σταματήσει και κανείς μας να μιλάει.
Κανέναν δεν τον παίρνει να σταματήσει, άλλωστε.
Η Άνοιξη σε κάνει να μη θες να σταματάς.
Η Άνοιξη σε κάνει να θες να βγάλεις το σακάκι σου κι ας έχει αεράκι στη γωνία που ίσως καθόμαστε.
Η Άνοιξη σε κάνει να σκέφτεσαι με πιο πολλά χρώματα.
Η Άνοιξη σε κάνει να συνειδητοποιείς ότι σκέφτεσαι με χρώματα, ίσως.

Το τραπέζι μας ίσως είναι πράσινο αλλά είναι σίγουρα μεταλλικό.
Είναι γεμάτο ψίχουλα, τρίμματα καπνού και στάχτες, ίσως από κάτω να 'χουν στριμωχτεί άδεια μπουκάλια κι ίσως αραιά και πού να τα κλωτσάει κάποιο άταχτο ποδάρι που δε βολεύεται και ίσως πιάστηκε και θέλησε να ξεμουδιάσει.

Ίσως άμα κοιτάξει κάποιος από την απένταντι πλευρά του δρόμου να μας δει έντονα να χειρονομούμε και ίσως κάτσει και παρατηρήσει πώς τα χέρια μας πετάνε και να τα συνδυάσει με τα χείλη μας κι ίσως και με τα μάτια μας και να σκεφτεί ότι ίσως κατάλαβε για τι έχουμε κουβέντα.

Ίσως να βγει η γριά κυρία από απέναντι για να μας πει ευγενικά να μην φωνάζουμε και τόσο, μα ίσως ν' αλλάξει γνώμη και να μείνει σιωπηλή εκεί στον ίσκιο στο μπαλκόνι με τις γλάστρες της ν' ακούει όλα τα λόγια μας και ίσως να δακρύζει γιατί ίσως κάτι να θυμήθηκε.

Κι ίσως εμείς που από ώρα θα την έχουμε καταλάβει και με νοήματα έχουμε δώσει αναμεταξύ μας το σινιάλο, γυρνάμε ένας ένας, κάπου κάπου, και της σκάμε ένα χαμόγελο, άλλοι λίγο πιο συνωμοτικό και άλλοι λίγο πιο αδιάφορο, μα όλα τους αληθινά.

Ίσως να νύχτωσε σιγά σιγά, ίσως να πέρασε η ώρα μα η συζήτηση σίγουρα δεν τέλειωσε.

Ίσως να ήρθε η ώρα για το διάλειμμα κι αυτό το διάλειμμα όλοι μας ίσως το έχουμε ανάγκη και ηρεμούν οι πρωινοί κι έρχονται οι πιο φρέσκοι να αρχίσουνε ένα ζουζούνισμα, ένα γρατζούνισμα, όχι, αυτό π' ακούγεται ίσως είναι δοξάρι κι ίσως και μια κιθάρα κι ίσως κι άλλα μικροπραμάτα που βγάζουν ήχους κι ίσως αυτοί οι ήχοι είναι το μόνο πράγμα που μπορεί ν' αντικαταστήσει την κουβέντα μας.

Ίσως εμείς, όλοι μαζί, λες κι είμαστε συνεννοημένοι, κάνουμε είκοσι εκατοστά πίσω με τις καρέκλες μας και, να, ίσως μόλις βρεθήκαμε σε έναν κύκλο που ίσως δεν ήταν κύκλος μα εμείς κύκλο τον νιώθαμε κι ίσως να πιάσαμε όλοι μαζί σιγά σιγά να μουρμουράμε χαμηλά την «Πικροδάφνη» και ίσως σε μια προσπάθεια του βιολιού να αποσπάσει λίγον ενθουσιασμό πιο πέρα απ' το μουρμούρισμα, ίσως πετύχει κέντρο στόχο τη μνήμη της γριάς κυρίας απ' απέναντι κι αυτή ίσως να κλείσει τα ματάκια της κι ίσως αρχίσει το τραγούδι όπως ίσως το είχε ακούσει, πει και ξαναπεί παλιά στο χωριό της που ίσως ήτανε στην Πίνδο, ίσως ήτανε στα Γιάννενα, ίσως και στο Κιλκίς κι αυτή η Άνοιξη ίσως να μην είναι τελικά όπως την περιμένουμε, έτσι κι αλλιώς κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει, μα σίγουρα αυτή η νύχτα της θα γίνει έτσι ακριβώς, μόνο ίσως τα χρώματα ν' αλλάξουνε, να μην είναι ας πούμε το τραπέζι πράσινο, να 'ναι οι καρέκλες βολικές και η γριά κυρία να 'ναι κύριος μα όλα τ' άλλα, όλα τ' άλλα θα γίνουν έτσι ακριβώς και το μονάχο που δεν έχω φανταστεί είναι το πώς αυτές τις νύχτες στην αρχή της Άνοιξης τελειώνουν.
Το πώς λοιπόν γυρνάει κάποιος σπίτι.



Δεν υπάρχουν σχόλια: